Een nieuw seizoen, een nieuwe start.

Het begin van het negende seizoen geriatrisch hockey begon zoals de sluiting van het vorige seizoen. De heren scharrelen één voor één het clubhuis binnen en staan gezellig keuvelend aan de bar te genieten van een soort van koffie. Er is geen enkele sprake van bezorgdheid noch gretigheid met betrekking tot de aanstaande partij tegen MOP B. Dames 2 kent een vergelijkbaar ritueel maar die volgen andere structuren. Bij de Dames lijkt de ambitie wat afgenomen waar bij de veteranen zelfvertrouwen overheerst. Geroutineerd en gelouterd (ook vaak gelauwerd) wordt er naar de wedstrijd gewerkt. Deze eerste routinematige aanloop werd door een gebrilde Jotto verstoord. Gewapend met twee enorme dozen betrad hij het paviljoen. Een geschenk van ome Eric, werd het genoemd. Als kinderen zo blij ontvingen de Vets van Jotto lekkere warme vesten voorzien van fraai borduursel met daarop de merken van enkele Duitse raspaardjes. Bij een volgende gelegenheid, als we voltallig in het zwart gehuld zullen zijn,  zullen we ome Eric verblijden met een mooi ingelijst Instagrammetje voor op het directiekantoor. Jotto en ome Eric, superbedankt!

Enfin, gehuld in de nieuw verworven lekker warme fleecevesten liepen we de zinderende hitte van veld A op. Enkele Vughtenezen deden al hun opwachting en vriendelijke begroetingen werden uitgewisseld. Tussen neus en lippen door wist MOP te vertellen dat ze een zoontje mee lieten spelen omdat ze te weinig mensen hadden. Hiervan zouden we niets te vrezen hebben want hij speelde vorig jaar in A2 en had zelfs 3 jaar geen bal aangeraakt… Nee, tuurlijk, geen probleem. Laat ‘m maar meeballen. MOP had dan weliswaar personele problemen maar Waalwijk kende ook een wat onvoltallige start. Meintje heeft iets onder de knie. De Bartjes hadden belangrijker zaken aan hun hoofd en konden dus niet mee doen. Nico moest de boot poetsen en Kootsj was elders voor waarschijnlijk zeer prangende zaken. Sjoerd trok zijn keutel weer eens in en Joep had in de verkeerde agenda gekeken. Gelukkig konden we beschikken over supersub Ruud en de mini-Tarzan. En niet te vergeten dit was de maiden match van Zander en Nielus. De eerste kwam vers uit de nachtdienst en maakte met slechts 2,5 uur slaap een frisse indruk. Nielus daarentegen was spoorloos. Waar is Nielus? Die had een feestje met H3 gisterenavond. Is ie al gebeld? Ja, maar hij neemt niet op. Is er iets gebeurd? Eh… nee, om 4.00 uur maakte hij nog een fitte indruk. Naar alle waarschijnlijkheid heeft Niels na die tijd zichzelf en zijn deugd geschonden en is in handen gevallen van een twerkende obese Surinaamse met een groot hart. De ultieme nummer 10 dus. Een beetje veteraan kan dit natuurlijk overkomen maar zal wel altijd op tijd aanwezig zijn om zijn maten te velde te ondersteunen. Om hier allemaal van mee te profiteren mag Niels een extra kratje voorzien van beeldmateriaal van de dame in kwestie meenemen naar de training.

Dan de wedstrijd: serieus straf inspelen, rondje rennen, cornertje oefenen en met strakke geconcentreerde gezichten het tactisch plan van Heininho aanhoren. Iets met 4-4-2 over de flanken, penetreren vanuit de as in een paralellogram, met opkomende voorstopper en afhangende vleugels. De apotheose van de dag was er al voor het beginsignaal: de Majoor deed voor het eerst in 12 maanden weer de yell en iedereen liep met een vol gemoed en tranen in de ogen naar hun startposities. Jos en Ton op de bank en gaan! Geheel volgens plan werd de strijd aangegaan. En met succes. Na 2 mislukte corners wist John, op z’n Johns, de mopse keeper te verschalken. MOP streed moedig maar liet regelmatig een gaatje in de verdediging vallen. Een gaatje dat niet altijd door Waalwijk werd gezien of omdat de eindpass net niet lekker ging. De tweede goal werd dan ook niet gemaakt in de eerste acte. Wel wist MOP de aansluiter voor de thee te maken. Handig soleerde een Mopper door de in lijn staande Waalwijkse verdediging en wist Jerom in de korte hoek te passeren. 1-1 bij rust. Een stand die de krachtsverhoudingen op dat moment eer aan deed.

In de rust gebeurde er iets interessants. De sluitpost en de strateeg vonden het nodig elkaar vermanend aan te spreken hetgeen leidde tot vermaningen van de groep aan die twee. Even stoom afblazen. De werking van dit soort processen staan duidelijk beschreven in het verslag van Meintje van 7 juni l.l. onder de titel “Hypothalamus”. Uiteindelijk werd dit weer gemoedelijk opgelost zoals op het schoolplein van het Hummeltje: handje geven en opgelost.

De stratego werd weer opgepakt; 4-4-2 zou gewoon worden blijven gespeeld, maar als we dan in de aanval zijn dan wordt dat 1-3-3-3 zodat je altijd 5 man voorin hebt . Afijn, da’s logisch. Mop had een ander plan in de rust opgesteld. Hoe dat precies is bedacht is onduidelijk maar het zal wel iets te maken hebben gehad in de trant van: laten we en masse meer druk zetten op de Majoor en zijn verdediging. Dan worden ze zenuwachtig en gaan ze vanzelf fouten maken. Gevolg: de Majoor staat als een waar veldheer de cirkel leeg te vegen en weet van achteruit een counter via John op gang te zetten. John sprint over rechts, Ruud over links. John ziet Ruud en geeft de bal tussen de laatste man en de keeper op Ruud en die Gommerst ‘m er in één tijd in en knakt met datzelfde schot tegelijkertijd de strijdlust en het moreel van MOP. Wat er toen gebeurde was wonderlijk; MOP staat met 2-1 achter en moet dus komen willen ze 3 punten meenemen naar Vught maar ze graven zich in op eigen helft. De Waalwijkse verdediging positioneert zich in een soort van handbalopstelling en speelt rustig de bal in een grote kom van links naar rechts en vice versa. MOP doet niets. Het handballen gaat maar door met af en toe een steekballetje naar de middenlinie. Net op het moment dat MOP besluit weer eens aan te vallen verliezen ze de bal en met een ontspannen  tikkie takkie komt de bal bij de Pul links in de cirkel. John maak een move om vrij te lopen maar de keeper springt er tussen net op het moment dat de bal gegeven is. Hotseknots begonia bal gaat in doel via een stick uit Vught. Mooi eigendoelpunt van MOP die zelfs onder het oude KNHB-regime goedgekeurd zou zijn. 3-1 voor Wolluk. De eindstand zou je zeggen. Dat was het ook maar toch was dit wel het moment dat die snuiter van Vught die al “jaaaren” niet had gespeeld, een onbeduidende speler uit JA2, nog een paar keer gas begon te geven en zelfs nog een gevaarlijke backhand op Jerom afvuurde. Zinloos natuurlijk want die staat er ook niet voor niets. Maar toch… nog even een billenknijpert.

Al met al een prima start van de nieuwe competitie. Na één potje staat Waalwijk weer keurig op de plek die ze gewend zijn n.l. bovenaan. Folkert was ook tevreden want het was een goedkope middag… En nog beter de eerste partij is blessurevrij verlopen!

SL