de vetste veteranen van de Langstraat

Als je dat zo leest: Waalwijk HA – Drunen HA, dan denk je toch meteen: “potverdomme, dat is een prachtige affiche. Die mag ik niet missen!”.  En zo was het ook. Want wat een coryfeeën en vedetten van weleer stonden er op het veld. Als Homerus nu de verslaggeving had mogen doen dan zou het weer een geweldig heldenepos worden waarbij de Ilias zou verbleken en de Odyssee tot het niveau van Pluk van de Petteflet werd gedegradeerd. Vanuit historisch oogpunt is er wel het een en ander te vertellen over Waalwijk en Drunen. Tenslotte speelden er bij Waalwijk nog 4 veteranen die ooit Drunen moesten versterken ten tijde van het Waalwijks veteranen vacuüm. En vice versa spelen er ook enige ex-Waalwijkers in het blauw/gele tenue. Tegelijker was er op de achtergrond nog sprake van een broederstrijd tussen de heren Hoffmans en  een aangetrouwde zwager, met ooit een Waalwijks hart, die zijn grootste successen heeft gevierd aan de Olympiaweg. Een ware vedette en icoon van fitheid en strijdbaarheid. Enfin, al met al genoeg randvoorwaarden om de pot extra cachet te geven. Nu zal de neutrale toeschouwer vooraf geen enkel idee hebben gehad over de krachtsverhoudingen tussen Waalwijk en Drunen. Enkele jaren geleden was Drunen geen partij voor Waalwijk. De punten vielen altijd aan Waalwijkse kant. Dit kantelde na een Drunense reorganisatie bij de veteranen enkele jaren geleden. Drunen stoomde snel op naar de overgangsklasse terwijl Waalwijk zich daar dit seizoen pas bij aansloot. De recente oefenwedstrijden werden steevast door Drunen gewonnen. En eerlijk is eerlijk Drunen is gewoon het betere team. De som der delen is bij hen veel hoger. Zij beschikken over veel meer individuele kwaliteiten in combinatie van een sterke fysieke gesteldheid. Waalwijk daarentegen compenseert zijn zwakheden met een goede tactiek en discipline.

De heren van Drunen kwamen blakend van het zelfvertrouwen en met een gezonde extra dosis testosteron naar Waalwijk. Er werden wat minimale beleefdheden uitgewisseld en een enkeling sprak zijn waardering uit voor de nieuwe Waalwijkse accommodatie. De mat werd al vroegtijdig bespoten door sNicole en met een fraai zonnetje waren de omstandigheden volmaakt. Meteen na acquit was het  Waalwijk die het spel bepaalde. Drunen kwam nauwelijks over de middenlijn. Nu is de strafcorner van Drunen gevreesd en Waalwijk kende het belang van buiten de cirkel verdedigen. En toch lukt het ze dan om een keer door te breken en een strafcorner te forceren. De eerste werd nog door Jerôme op fenomenale wijze gepareerd maar de tweede ging er prima in. En daar sta je dan. Ben je heel de tijd in balbezit en krijg je toch een tegentreffer te verwerken. Maar de Waalwijkse ruggen bleven recht een strafcorner voor Waalwijk werd verzilverd door natuurlijk niemand anders dan John. De timing was perfect want meteen na toewijzing van de goal klonk het theesignaal. Dit was ook het moment waarop er wat rumoer ontstond op de bank van het gastteam. Als donderslag bij heldere hemel werd de arbitrage aangesproken op arbitrair gedrag. De toon werd gezet in de rust. Alea iacta est!

De rust bracht ook werkelijk rust bij Waalwijk. Een kleine aanpassing in de strategie werd doorgesproken en toegepast. Er was extra aandacht voor de beleefdheidsnormen. Laten we het maar rustig houden want hullie zouden toch wel gaan huilie zoals al langzaam groeiende was gedurende de eerste helft. En ja hoor. Drunen, de betere ploeg, haalde alles uit de kast om de tegenstanders uit balans te brengen. De gedrongen spits gebruikte elke Waalwijkse verdediger als klimrek en toch zeker een vijftal spelers wilden laten horen dat ze de Hogeschool voor de kunsten, afdeling theater en dramaturgie, met als bijvak pencak silat, met goed gevolg hadden afgerond. Dit moeten wel ware allrounders zijn want zij waren ook stuk voor stuk de beste spelers van het veld. Nou, in elk geval kon het publiek de tweede helft genieten van allerlei vormen van volksvermaak. De majoor moest nog een keer corrigerend optreden omdat hij werd belemmerd in het nemen van een vrije slag met als gevolg een hoop gejodel om niets. Het beeld van de tweede helft was eigenlijk identiek aan die van de eerste helft. Waalwijk aan de bal, Drunen scoort de 1-2 en Waalwijk maakt de gelijkmaker. Beide uit een strafcorner. Dan komt het moment dat Drunen toch maar besluit dat huilie niet werkt en zet serieuze druk op de Waalwijkse verdediging. En dat hebben ze natuurlijk het liefste. Als je dan een keer mag counteren dan is er altijd nog John die zo graag hattricks maakt. De laatste 10 minuten waren voor Drunen maar hun energie was verspeeld aan secundaire zaken.

En zo zijn de ware helden van dit korte epos de Waalwijkse veteranen geworden en de grootste overwinnaar misschien nog wel de hockeysport zelf. Drunen heeft vooral van zichzelf verloren en hoewel zij anders zullen beweren weten zij diep in hun hart ook wel dat de zondag op een aangenamere manier beleefd kan worden. Een enkele "Drunenaar" gaf dit al besmuikt toe. 

En dat alles maakt dat Waalwijk nu de vetste veteranen van de Langstraat heeft!

SL

Huiskamervraag: Wanneer speelden de veteranen voor het laatst een broederstrijd?