over het wel en wee van Waalwijk/DES heren veteranen A, hun hockeysuccessen en -debakels
woensdag 2 april 2014
Nondeju, wah ne loejer!
Blauw of wit, dat was de vraag die voor de wedstrijd het meest gebezigd werd. Waar de een naar huis ging om wat blauws te halen, werd de ander even zo vrolijk terug naar zijn woonst gedirigeerd om iets wits te regelen bij moeder de vrouw. De app was duidelijk, maar toch leuk om op een zonovergoten zondagmiddag wat verwarring te zaaien voor vertrek.
Uiteindelijk is er door de Pullen een doos hagelwitte wedstrijdpolo’s gescoord, maar eenmaal bij hockeyclub Rosmalen aangekomen, dartelden zowat het hele Wollukse team reeds in mannelijk en dónkerblauw tenue op het veld, de flauwe babyblauwe shirtjes van de tegenstander stoer overbluffend. De witte polo’s bleven in de doos.
Na het omkleden, nog even lekker inspelen en deze keep kon vol vertrouwen de wedstrijd tegemoet… Gelukkig steekt mijn dijbeen redelijk goed in het babyvet, anders had de moordaanslag van de Majoor op mijn schaamstreek anders af kunnen lopen. Een tikje mank en met een bloeduitstorting die als magnetronmaaltijd aan een hongerige dikke vampier aangeboden kon worden (hij hoefde er alleen het rietje maar in te steken), toch maar aan de wedstrijd begonnen. Als wraak, besloot ik 2 ballen bewust door te laten. Laten we wel wezen, die kon ik hebben...
Sir John maakte vier doelpunten, Leenheer Bankruud eentje en Nielus had het vizier uitermate scherp afgesteld, pal naast het doel. We kregen er 2 tegen en de mannen in het lichtblauw blijken nog steeds niet de meest sympathieke tegenstanders (als ze verliezen). Opmerkingen als: "Hij wir, da lompe varken”, hounoueensopmetappelleren, hounoueensopmetappelleren, hounoueensopmetappelleren, scheids, hijzitdehilletijdteappelleren, waren meer dan eens te horen in onze eigen cirkel. Op het middenveld en in de voorhoede zal het wel niet anders hebben geklonken. Zoals het de sportief superieure ploeg betaamt maakten we vooral hockeyend (en af toe met een verbale, danwel fysieke plaagstoot) het verschil en met een klinkende zege als bewijs, togen we na een paar kannekes bier in de mik terug naar Wolluk. In de luwte van Push E, loeren we nog steeds op het kampioenschap, wetende, dat we het de één na laatste wedstrijd zouden kunnen regelen. Aswewilluh.
Houdoe
KPR
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Leuk en boeiend verslag
BeantwoordenVerwijderen