Het spoor bijster!?

 De maanden september en oktober waren voor de Vets succesvol. In deze maanden werden alle punten verdiend die de Vets tot op heden verzameld hebben. Begin November werd een 5^e plek op de ranglijst nog gevierd en men complimenteerde elkaar volop.

Na de wedstrijd tegen Drunen (2-1 winst!) is er iets ontstaan waardoor er tot op heden geen punt meer uit een wedstrijd gesleept is. Waar vorige week nog kansloos verloren werd van mede degradatiekandidaat Zwart-Wit, moest nu toch echt concurrent Goirle verslagen worden. Thuis nog gemakkelijk met 5-1 van gewonnen, maar behaalde resultaten in het verleden, bieden geen garantie voor de toekomst.

Al geruime tijd zijn de Vets op zoek naar de oplossing om weer punten te kunnen halen. Zo werd er vooraf een heus partijtje om balbezit gespeeld voor het balgevoel en werd de tactische keuze gemaakt om vroeg druk te zetten op de verdediging van Goirle. Ook werden enkele spelers op andere posities neergezet ter faveure van meer stootkracht voorin.

Deze nieuw aanpak resulteerde in prima begin van de wedstrijd. Maar helaas wel geteld van korte duur (circa 5 minuten). De eerste de beste keer dat Goirle de cirkel van Waalwijk bestormde, mocht een aanvaller tot 2x toe aanleggen om uiteindelijk de openingstreffer te maken. Gelijk zakte het veldspel van de Vets ver weg: Duels werden verloren, slordige/blinde passes, slechte aannames. Tactisch was het los zand. Taken werden onvoldoende uitgevoerd en bij balbezit doet de helft mee door zich aan te bieden en de andere helft is toeschouwer op het veld. Al gauw werd het dan ook 2-0 en 3-0 voor Goirle. Ook deze 2 tegengoals leken makkelijk te voorkomen.

Afrika heeft de big 5 en de Vets hebben de Big 3 (Sir John, Lart en Ice-T). Maar naar Goirle waren er helaas slechts 2 afgereisd. Dankzij 2 doelpunten van Sir John, gingen we nog enigszins met vertrouwen de rust in. Tijdens de rust werd tactisch nog wat omgezet waardoor er een blok op het middenveld neergezet werd. Dit zou de angel uit het spel van Goirle moeten halen.

De Vets startte de 2^e helft goed en  scoorde wederom dankzij John 3-3. Zo doorgaan zou je zeggen. Maar lang hielden de Vets dit niet vol. Kort na de gelijkmaker benutte Goirle een strafcorner die gegeven werd na een (te) zwaar bestrafte overtreding buiten de 23 meter. Het gevolg was dat het niveau van de Vets weer ver terugzakte naar dat van de afgelopen weken. Aanvallend kon er geen vuist gemaakt worden en was het Goirle dat terecht uitliep naar een 5-3. Veel geklungel en gekluts aan Waalwijk zijde, had kunnen leiden tot een grotere einduitslag voor Goirle. En Goirle is toch echt geen topper. Echte atleten in dat team zijn ver te zoeken. De laatste man was zelfs uit zijn broek gescheurd omdat hij moest bukken.

Maar de fase van frustratie lijkt voor menigeen voorbij en heeft plaats gemaakt voor berusting.

Begin van de competitie was iedereen fris en fit. Opkomst van de training was groot en buiten het veld werd er aan de conditie gewerkt. Hiernaast werd de tactiek eigen gemaakt en verder verfijnt. Met resultaat. En resultaat motiveert.

Om diverse redenen moeten/laten spelers van stek gaan op zowel trainingen en wedstrijden. In vergelijking met andere teams in deze klasse, komen we nu techniek, snelheid, conditie en handelingssnelheid te kort. Ondanks we hebben aangetoond dat we het wel kunnen. Dus hoe raken we weer op het juiste spoor? Misschien dat de paashaas het weet.

Gr Hein