de Kets op de knieën

6 april 2009

de Kets op de knieën

Wolluk vet A- Kets vet A 4-1 Eindelijk moest het moment van wraak voor de Wollukse veteranen tegenover hun ketse buurgenoten aantreden. Al enkele jaren kon er niet gewonnen worden van de oranje mannen. Zelfs in het glorieuze kampioensschapsjaar 2005-2006 was DES in Waalwijk de winnende partij. Al ver voor de wedstrijd aanving waren de Vets al op het veld bezig om zich warm te draaien, slechts een enkele draaide liever warm met een kopje koffie. Onder een doorbrekend lentezonnetje moest het dan allemaal gaan gebeuren, de selectie was nagenoeg compleet, alleen onze eigen “Jan Wolkers” Jacco zat in Donker Peru. De WW vets startten de wedstrijd furieus en zochten al vlug de cirkel van DES op, door middel van splijtende passes moest de verdediging van de ketsheuvelse stuk gespeeld gaan worden en bij balverlies werden de DES-backs flink onderdruk gezet.

Deze tactiek leverde al snel de 1-0 op, John verlengde een pass met een korte polsbeweging en de over het algemeen toch goed keepende goalie van DES werd in de lange hoek verslagen. De 2-0 liet ook niet lang op zich wachtten, bij een strafcorner wist de DES verdediging de bal niet goed te controleren en vanuit de rebound wist John via een klutsballetje de keep weer te passeren. Op zo’n moment moet je eigenlijk doorzetten om de tegenstander definief van de mat te spelen, echter de WW-vets trokken zich wat terug en lieten de DES-ers een beetje in hun spel komen. Tsja en dat moet je tegen DES nou net niet doen, het zijn nu eenmaal net Duitsers en je hebt pas van ze gewonnen als het wedstrijdformulier door de bond is verwerkt. Inderdaad kregen de WW-vets de deksel op hun neus, al was het wel een mooie deksel. De spits tennisde de omhoog gekomen bal langs onze normaal Jack. Na deze anschlusstreffer ging het spel gelijk op, de WW-vets waren weer wat meer op hun hoede en de taken werden weer strakker uitgevoerd. Deze herwonnen scherpte leverde voor rust dan ook de derde goal voor John op, een schoolvoorbeeld hoe een counter perfect uitgevoerd moet worden. Vanuit een strafcorner werd de bal snel met een lange pass verplaatst naar Bart d’n Irste, die met een listig stifje de verdediger op het verkeerde been zette en daarna met een strakke hobbelpass John de bal in de touwen liet jassen.
In de tweede helft zag je dat de conditie bij DES parten ging spelen, er was minder energie om te hockeyen, maar blijkbaar wel veel energie om te gaan praten. Dit gaf de WW-vets de kans om DES eindelijk eens echt af te straffen, veel mooie aanvallen en nog veel meer corners werden allemaal echter net niet benut. Hierdoor bleef het verschilmaar twee goals en tegen Duitsers kan dat wel eens niet genoeg zijn. Tot Frans als spiritueel leider de wedstrijd met ouderwetse strafcorner de wedstrijd in slot gooide, harde bananenbal over de legguards van de liggende keep heen 4-1. Een mooie uitslag die veel hoger uit had kunnen en misschien wel had moeten vallen. Maar het belangrijkste is: we blijven nog in de strijd om het kampioensschap, 19 april naar Zwart-wit B, geen hoogvlieger in de poule, maar de eerste wedstrijd werd met pijn en moeite gewonnen, dus allen weer scherp.
Rest mij om de beide scheidsen te bedanken voor hun bezielende leiding, zoals eerder gezegd wordt bij de veteranen het tekort aan conditioneel vermogen gecompenseerd door vanalles te becommentariëren, Theo Koomen was er in zijn beste tijd niets bij. Zeker niet makkelijk voor een scheids dus een bedankje mag er ook wel eens af.