08 november 2009
Terneuzen HA – Waalwijk HA, 8
november 2009.
Op deze mooie zonnige zondag
verzamelden wij ons al om 08.45 uur om richting Terneuzen te vertrekken. We
hoefden deze keer maar twaalf hoofden (inclusief het hoofd van invaller
Meindert) te tellen om aan de lange reis te kunnen beginnen. Dus ging het met
vliegende vaart van de Olympiaweg naar het sportcomplex ‘Vliegende vaart’ in
Terneuzen. Toch zo’n kleine 150 kilometer.
Uit onze vorige wedstrijd
hoefden we geen moed te putten. Deze wedstrijd leerde ons wel dat we wat verder
van ons doel af moeten spelen en echt ‘mandekking’ moeten geven.
Na het inlopen en inspelen was
iedereen fris en fruitig en kon de wedstrijd beginnen. Zoals verwacht werden we
gelijk goed onder druk gezet en dit resulteerde meteen in een aantal
strafcorners tegen. Deze konden gelukkig allemaal onschadelijk worden gemaakt.
Na ongeveer een kwartier stoomde Mathé vanuit rechtsachter op, haalde de
cirkel, maar werd daar bruut getorpedeerd door de kiepert. Strafbal! Jack had
zich de laatste tijd toegelegd op het nemen van strafballen en het was dan ook
vanzelfsprekend dat hij de strafbal nam. Via de keeper, dat wel, ging hij de
touwen in, 0 - 1. Wat een weelde, wij juichen natuurlijk! Even later, opnieuw
een flitsende aanval. Ook Kees liet zich niet onbetuigd, hij nam de bal op de
rand van de cirkel aan, draaide bij zijn tegenstander weg en sloeg de bal
onberispelijk hard op de plank, 0 – 2. Wij natuurlijk wéér JUICHEN!
Terneuzen werd helemaal gek. Met man en macht (11 + 2) probeerden ze de
achterstand te verkleinen. Dat lukte dus niet, want Frans stond achterin alle
ballen weg te poetsen. Ook onze keeper, je weet wel die met de korte rode
broek, hield zijn hok op indrukwekkende wijze schoon. Petje af hoor, respect.
Na weer vroeg storen bij het
uitverdedigen van Terneuzen raakte ze zo in paniek dat de bal bewust over de
achterlijn werd gespeeld. Strafcorner! Eindelijk liep onze 3e variant, waarbij Majoor de bal snoeihard op
de plank kon doen belanden. Alweer juichen, 0 – 3. Terneuzen stond
perplex, dit waren ze totaal niet gewend. Het fluitsignaal voor de rust was een
heerlijk moment. In Terneuzen gaan rusten met een 3-0 voorsprong, wie had dat
gedacht. Het was zaak om na de rust gelijk weer scherp te beginnen en proberen
een eventueel tegendoelpunt zo lang mogelijk uit te stellen. Dit lukte
warempel, we maakten zelfs ons vierde doelpunt. Over wel zeven schijven kwam de
bal uiteindelijk bij Jotto, die de keeper met een schijnbeweging kansloos liet.
Jotto, loon naar werken. Op een gegeven moment werd Folkert nog voor vijf
minuten van het veld gestuurd, maar ook met 10 man konden we ons doel
schoonhouden. Folkert, dat kost je trouwens een kratje J. Terneuzen wist uiteindelijk toch nog de
eretreffer te maken. Einduitslag: 1 – 4. Het voelde een beetje als het
ontkronen van Olympia en we hebben ons meer dan gerevancheerd.
Daarna was het heerlijk bieren
in het zonnetje. Tegen de terugreis zag niemand op. Iedereen zat met een big
smile op zijn gezicht in de auto. Eigenlijk is hockey gewoon een erg leuk
spelletje.
Volgende week ontvangen wij
Pieter met open armen.
Groeten,
Jr
Geen opmerkingen:
Een reactie posten