28
februari 2011
Het was op een koude natte vroege zondag morgen dat wij op de kunstgrasweide in Wolluk onze sticks kruisten met de spades van de (gr)on(d)verzettelijke LibDong bulldozers.
Een pot ontspon zich waarbij de Rose Wollukjes zich slechts bij vlagen wisten los te maken van de knevel die, vreemd genoeg, ‘Liberty’ heet. De LibDongse krijgsmacht zag diverse Wollukse puike penetraties van hun cirkel voor of naast hun doos eindigen, maar ook omgekeerd was dit het geval.
De power van Dongen; vanaf acquit de remmen los, niet alleen hockeyend maar vooral ook verbaal en non-verbaal. Een schone taak voor d’n Dirk en Marijn die zich, in tegenstelling tot de hoofdrolspelers in dit relaas, de pis niet lauw lieten maken. Geïntimideerd door de Maori-geluiden? Wie het weet mag het zeggen.
Het leek er even op dat het predicaat “dikke”, in het prille begin reeds toegekend aan onze Majoor door een Libertijn met scherp waarnemingsvermogen, iets onoverwinnelijks bij ons ontketende. Net als bij die Gallische striphelden. Helaas, onze Majoor is als baby nooit in een ketel met toverdrank gevallen en wij konden ons fleske niet vinden.
Na een goale-loze eerste helft volgde als gebruikelijk de tweede, waarbij de vele vrije slagen die hoog richting het verre veld verdwenen onze behoefte uitdrukte aan een Run-Home. Daar was het helaas nog te vroeg voor. Ook de Muur kon de Bulldozers niet keren en twee tegengoale werden ons deel.
Uit
het feit dat de Libertijnen in onze Koek-en-Zopie-tent nog enige tijd bleven
nagenieten van hun verdiende overwinning , mogen we afleiden dat hun verzoek om
een vroege aanvang een strategische was. Maar hoe weten zij dat wij geen vroege
vogels zijn? Wie is de mol…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten