het moet nie gekker worden nie

22 maart 2011

Het moet nie gekker worden nie

 

Aangezien uw vaste razende reporter verplichtingen elders aan het inlossen was, werd na lang dobbelen, darten, poolen ende vele pinten later uw wijker van dit seizoen getroffen door het fatale lot om van een op voorhand als lastig te boek staande uitwedstrijd bij onze vrienden van PUSH te Breda de wederwaardigheden op papier vast te leggen. En wederwaardigheden waren er voldoende. Om te beginnen de vele afzeggingen. Als logisch gevolg daarvan werd met grote creativiteit door Kootsj en SL gezocht naar waardige vervangers. En die hebben we gekregen ook! De historische verrichtingen van uw vets op deze, door Jan-Otto met veel enthousiasme aangekondigde, zonnige maartse dag des heren, staan nog op het netvlies van uw verslaggever gebrand. De score aan invallers voor deze zondag kwam (na de nodige breinbrekers)uit op:

-          Roderick, zwager van topscorer. En daarmee hebben we ook de enige band en overeenkomst gedefinieerd;

-          Olav, ex-hockeyer, bokser, waterpoloër, handelaar maar vooral héél groot;

-          Jack, na vele trieste zondagen, thuis starend uit het raam, eindelijk weer terug in het warme nest, mét ontdooide schouder om iedereen eens goed op de veter van de tegenstander te zetten.

Daarmee was er weliswaar meer dan voldoende warm vlees in het veld, echter daar weer een fatsoenlijk opstelling uit te destilleren was voor onze Ice-T de volgende uitdaging. Maar na de nodige vertraging door spoorloze keeperstassen, een tegenstander die nauwelijks 11 maten op het veld kreeg, zonder koffie, op een half droog waterveldje kon dan uiteindelijk worden gestart met wat qua opstelling wellicht alweer de 13^e variant van het seizoen was.

We waren gewaarschuwd voor de lange halen van Pusch van achter uit over de hele op de snelle en handige spits van onze Bredase vrinden, maar toch hadden we de grootste moeite om de boel op het middenveld dicht te houden. Daar stond tegenover dat we meer dan in staat waren voldoende kansen te creëren die echter uiteindelijk niets meer dan wat oeh- en aah kreten opleverden. Roderick, die het allemaal maar wat flauwtjes vond en bang was dat de twee groepen oude mannen elkaar in slaap zouden ballen, had echter bedacht dat dat niet tijdens ZIJN wacht zou gebeuren. Diverse angstaanjagende zweefduiken, tot op de voeten van de kiepert van Push, leverde, naast wat meewarig kijkende Push’ers en een bezoekje aan de brandwondenkliniek van Beverwijk, helaas niets concreets op. Maar een voorbeeld van inzet is het voor velen ons wel. Totdat Ewout, langzaam ontwakend uit zijn winterslaap en hersteld van een langdurige blessure, een gaatje vond en met een harde klap John (die zelf net wat was hersteld van de grootste post-trainingsdepressie sinds mensenheugenis) wist te bereiken die vervolgens een weergaloze tip-in liet zien: 0-1 voor uw geliefde veteranen. En met die stand mochten we aan de thee.

De tweede helft gaf een niet veel ander beeld: Push speelde de lange bal, uw vets speelden mee door vaak en onnodig de bal in te leveren. En zo viel dus de gelijkmaker: inleveren op de middenlijn, snelle uitval, handige spits, overtal en hangen. Uithuilen en opnieuw beginnen. Maar de traantjes waren nog niet droog of Push had de tweede, via een onnodige maar terechte strafcorner, er al bij uw Vets in liggen. Zelfs voor onze volledig gerehabiliteerde Jack was hier geen houden aan. Maar uw Vets rechtten de ruggen, spuwden in de handen, verrekten nog wat hamstrings hier en daar, wisselden wat, riepen elkaar, de toeschouwers en de scheidrechters wat toe en scoorden! Dokter Bart, als altijd onversaagd, had Roderick de eerste helft zien vliegen en dacht, dat kan ik ook. Doorzetten, vechten, een beetje duwen en een beetje bolle kant leverde, wellicht onverwacht, maar zeker niet onverdiend de gelijkmaker op. Wie denkt dat daarmee het mooiste er wel er af was, heeft het echter, zoals wel vaker, hélemaal fout – dan kent u uw dappere Vets nog niet! Ice-T, die de tactische keuze had gemaakt om wat meer naar voren te spelen als versterking van het middenveld, wist de bal van de inmiddels al een stuk minder razende tegenstander te veroveren, rukte op naar voren, zag Jotto bij de tweede paal staan, speelde hard in, Jotto juichte alvast, legde zijn stick op de grond, een feilloze tip-in, Jotto juichte nog maar eens en besliste, naar eigen zeggen, voor het eerst in lange tijd, weer eens een wedstrijd. Volgens overleveringen en betrouwbare bronnen is hij nog steeds niet in staat om een vers broekje aan te trekken. 3-2. Uw Vets hadden weer een heroïsche strijd geleverd.

Het door weerman Jotto (ja ja, het is een veelzijdig talent) voorspelde mooie weer, een veteranen-overgangs partijtje op het hoofdveld en een paar (schamele) potten Juup zorgden voor de perfecte afsluiting van de dag. Eind goed, al goed.

Uw Vets – André